Op het station in Oldenzaal hoeven we niet lang te zoeken naar de buurtbus die ons naar De Lutte zal brengen. Er staat maar één voertuig dat voldoet aan het signalement buurtbus. Gastvrij worden we ontvangen, door de vrijwillige chauffeur. “Waar moeten jullie zijn?” vraagt hij. Ik wijs de op de kaart; een stukje voorbij De Lutte. Hij zal ons daar wel even afzetten. En dat allemaal voor een euro per persoon.
Zijn dochter en kleinzoon zitten ook in het busje. Voor de kleinzoon, van twee jaar, is een ritje met opa het leukste dat er is. Voordat we vertrekken mag hij nog even bij opa op schoot aan het grote stuur draaien. Hij kwebbelt er lustig op los en zwaait ons uit als we uit het busje stappen. Zo simpel kan het leven zijn.
De lucht is blauwer dan blauw, de temperatuur is ’s zomers. Het is een prachtige dag. Het traject De Lutte – Denekamp is ongetwijfeld het mooiste stuk van het Dinkelpad. We volgen een tijdlang de meanderende rivier, omzoomd door loofbos en stuifzand. Op één plek is een spectaculaire steilrand ontstaan.
Bij Paviljoen Lutterzand zoeken we een plekje op het terras. Een opa bestelt een pannenkoek en chocolademelk voor zijn kleinzoon. Tijdens het wachten helpt hij zijn kleinzoon op de schommel en op het klimtoestel, in het naastliggende speeltuintje. Even later zitten ze gezellig naast elkaar een pannenkoek te verorberen. Opa prikt flinke stukken aan zijn vork en het jongetje doet zijn mond wijd open. Hap! Ze hebben er plezier in.
Wij gaan weer verder. In een ontspannen tempo, langs de Dinkel, hopende dat het nog even duurt deze wandeling en deze dag. Zo simpel kan het leven zijn.
RIA WANDELT 
