Verzengende hitte in Twente

Het is alweer een paar weken geleden dat ik met mijn dochter een paar dagen in Twente was. Het was eigenlijk de bedoeling om een paar lange wandeltochten te maken, maar het was geen weer. Tenminste niet voor lange wandelingen. We bedachten een concept waar we ons mee hebben gered maar het was echt vreselijk warm. We maakten twee korte wandelingen en een fietstocht en bezochten Kasteel Ruurlo.

We liepen een 8 kilometerlange wandeling in de buurt van Winterswijk, buurtschap Woold en bosgebied Bekendelle. De route hadden we gevonden op de site van Mooi Achterhoek.  Een prachtige lommerrijke route.
De dag erna huurden we een fiets in Groenlo en maakten een fietstocht over landelijke weggetjes door boerengebied. Via Oldenzaal en Zwillbrock, net over de Duitse grens, reden we terug naar Groenlo. We passeerden het beroemde barok kerkje en probeerden een glimp op te vangen van de flamingo’s die in het Zwillbrockervenn huizen. In het ven stond vrijwel geen water en in de verste verte was geen flamingo te bekennen. Dat was vooral teleurstellend voor een  gezin dat alle vogelkijkhutten in het gebied was langsgegaan, maar geen enkele flamingo had gespot. De vader van het gezin had voor de gelegenheid een shirt aangetrokken met flamingo’s en dat maakte veel goed, tenminste bij ons.
Wij maakten ons op voor het laatste stuk van onze smoorhete fietstocht en trakteerden onszelf op een ijsje in de pittoreske dorpskern van Groenlo. We leverden onze fietsen in, reden met de ramen open en de airco aan terug naar het vakantiehuisje om daar af te koelen in de schaduw. Pas om 23.00 uur waren we een beetje op temperatuur.

Voordat we huiswaarts keren wandelen we in de buurt van kasteel Ruurlo een paaltjeswandeling van ongeveer 6 kilometer, door een afwisselend kampenlandschap.
De wandeling kun je vinden op de site van Staatsbosbeheer (Boswachterspad Ruurlo).  We bezoeken het kasteel, waarin een dependance van Museum More gevestigd is. Er hangt voornamelijk werk van Carel Willink en ook zijn er aantal jurken van zijn ex-vrouw Mathilde tentoongesteld. De jurken zijn ontworpen door Fong Leng. Leuke tentoonstelling  in een mooie omgeving.

De Millingerwaard

Deze slideshow vereist JavaScript.

Geen reizen naar woeste buitenlanden, maar een herwaardering van alles dichtbij huis. De schoonheid van het vaderland wordt dit jaar op geen enkele manier afgeleid. Het is Nederland dit jaar en het is zeker geen straf. Zo liep ik met een vriendin een wandeling in de Millingerwaard. We gingen op weg naar de theetuin.  Daar waren we al eens eerder, maar dat was al weer even geleden.
Het uitzicht op het fenomenale rivierenlandschap is haute cuisine Nederland. We kijken uit op de Neder-Rijn. Bloemen die ik eerder deze vakantie aanschouwde tijdens open tuinendagen staan hier gewoon in het wilde weg te groeien en te bloeien. Overal is leven en groen en zijn er prachtige doorkijkjes. Wat een genot.
In de tuin is het gezellig druk, maar met soms een kleine reminder “denkt u aan de 1,5 meter”, kan men elkaar gemakkelijk uit de weg gaan. De tuin is een fijne plek voor een lunch. Nog een laatste inspiratieronde door de tuin en dan wandelen we relaxt terug naar de parkeerplaats.
Meer informatie over de Millinger theetuin vind je op hun website. https://www.millingertheetuin.nl/

Trage Tocht Baarn

Met vrienden spreken we af ergens tussen zuidwest Drenthe en Den Haag. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat Baarn net zo ver van  onze woonplaats ligt als  van die van onze vrienden. Dus daar gaan we wandelen. Koffie bij de Generaal, dat is een goed begin. Ik ken de mooie uitspanning van het Utrechtpad, dat ik een aantal jaar geleden liep. Je zit daar fijn en vele wandelaars zijn dezelfde mening toegedaan, want het is een grote verzameling rugzakken en grote schoenen daar.

Door al ons gekeuvel zouden we haast vergeten waar we voor komen; wandelen. De  tocht is, zoals alle Trage Tochten, gedetailleerd beschreven. We lopen door een parkachtige omgeving met waterpartijen en lange beukenlanen. Onze tocht voert langs een droge beek en door een berceau van haagbeuken. We gaan over heideveld, De Stulp, en er volgen meer beukenlanen. De omgeving van Maarn is een landschap met allure. Halverwege de tocht is er een prima plek om te lunchen. “Buiten in de Kuil” serveert gezonde, verse heerlijkheden. Het is gezellig druk op het terras en we nemen het ervan.  Er volgen zand- en bospaden en dan komen we in het park dat hoort bij kasteel Groeneveld. Over allure gesproken!
Het laatste stuk van de route gaat door Baarn, over een verrassend pad langs het spoor. Al babbelend staan we ineens weer bij het station. Bij de Generaal sluiten we de dag af met een koud biertje en keren huiswaarts. 103 kilometer naar Den Haag of 113 kilometer naar het noorden.

Renkum; een B&B en een Trage Tocht

Na onze wandeling in Oosterbeek, overnachten we in Renkum in B& B “Onder de Bomen”, gelegen aan de rand van het Renkums Beekdal. Een mooie blokhut achterin de tuin van de gastheer, omgeven door hoge bomen, is even ons onderkomen. De blokhut is gezellig en creatief ingericht en heeft een fijne veranda. En die laatste komt erg goed van pas, want ’s avonds hoost het, maar zitten wij buiten en toch lekker droog. De B&B heeft als voordeel dat je er zelf ook een maaltijd kunt bereiden, er is een klein kooktoestel en een magnetron. Het ontbreekt je daar echt aan niets en ook op het ontbijt valt niks aan te merken. Onthouden, die B&B! Je kunt “Onder de Bomen” vinden op http://www.bedandbreakfast.nl

De Trage Tocht Renkum loopt langs de B&B, dus wij laten de auto staan en vertrekken richting Oranje Nassau’s Oord, ooit de residentie van Koningin Emma, momenteel in gebruik als verpleeghuis. We stappen door naar Nol in ’t Bosch, waar we een kop koffie drinken. We bezoeken het arboretum Oostereng en verbazen ons over de majestueuze beuk; maar liefst zeven beuken zijn hier met elkaar vergroeid.  Over glooiende bospaden en door oude bossen bereiken we het Renkums beekdal. Sappige weiden met paarden en koeien, een kabbelende beek,  hier en daar een boerderij; beeldschoon, verstild  landschap. Uitgerekend deze zomer, waarin aangekondigd werd dat bramen plukken strafbaar is, zijn de bramen malser en sappiger dan ooit.  U snapt, burgerlijke ongehoorzaamheid is ook ons niet vreemd.
Via de Renkumse heide, alwaar geen heide te vinden is, bereiken we een asfaltweg die we oversteken om vervolgens op een klompenpad onze wandeling te vervolgen. Daar praat een man op een scooter ons bij. Hij komt hier regelmatig om een vos te spotten en te fotograferen en er lopen ook reeën.  Wij  zien ze niet.
We lopen naar Heelsum en passeren een uitnodigend volkstuincomplex. Het staat er vol met bloemen, dahlia’s, afrikaantjes en er groeien mega-pompoenen. Het is een oase van groen en kleur. Ook de kerk op de heuvel is een prachtige plek. Na zoveel moois zou je denken dat nu het eind van de wandeling wel in zicht komt. Niets is minder waar. Er volgt een stuk met uitzicht op de Rijn en vlak voor Renkum doorkruisen we de uiterwaarden. Wat een prachtige wandeling!

Boschveld en Mariëndaal, puzzelen maar

We zijn twee dagen op pad rond de Veluwezoom. Wandelschoenen, hond en wandelroutes mee. Het weer is wat wisselvallig. We rijden naar het beginpunt van de wandeling, de Airborne begraafplaats in Oosterbeek en kunnen daar kiezen uit een lange en een korte variant. We nemen de korte van 7,1 kilometer. Of dat zo’n goed idee was? Het was in ieder geval niet nodig geweest, want het bleef prima wandelweer.

De wandeling had ik van internet geplukt en nadat ik hem had uitgeprint had ik eigenlijk al argwaan moeten hebben. Voor deze korte wandeling rolden nota bene 9 A4’tjes met beschrijving uit de printer. Maar goed, eens gekozen blijft gekozen en we gaan hoopvol op stap.

Vanaf de Airborne begraafplaats in Oosterbeek moeten we richting het spoor (dat we niet zien liggen). Er volgt een stroom van ingewikkelde aanwijzingen: neem het pad in oostelijke richting (iemand een kompas?), kies het pad dat evenwijdig aan de hoogtelijnen in oostelijke richting het bos ingaat (heeft iemand een stafkaart?), loop door tot je aan beide kanten naar beneden kunt kijken (huh), loop naar de sprengkop van de beek (hoe ziet dat eruit dan?), loop een stukje verder en kijk achterom (oké), neem het pad in westelijke richting, met de boerderij in de rug. (dat is dus gewoon de weg volgen, waar we al op staan). Zo gaat het maar door. Het is een puzzeltocht van jewelste en we zijn steeds veel tijd kwijt met het vinden van het juiste pad.
Al met al is het een hele mooie wandeling. We doorkruisen landgoed Boschveld en maken een ronde over het glooiende landgoed Mariëndaal, met zijn Groene Bedstee (een sprookjesachtige berceau van 400 meter lang) en landhuis Mariëndaal. We eten onze boterhammen bij een van de vele picknickbanken en zijn er getuige van dat een hond (nee, niet die van ons) er met een van onze boterhammen vandoor gaat. We lopen langs akkers en door houtwallen en passeren eeuwenoude bomen om te te eindigen waar we begonnen, de indrukwekkende Airborne begraafplaats.

Trage Tocht Vechten

Amelisweerd, Rhijnauwen en Kromme Rijn

Wij hebben een zoon die in Utrecht woont en zo klein behuisd is, dat het beter is om met elkaar af te spreken in de buitenruimte. Bunnik, daar treffen we elkaar bij de parkeerplaats aan het begin van de oprijlaan van Oud Amelisweerd. Het terras lonkt, maar we gaan eerst aan de wandel.  Het jaagpad langs de Kromme Rijn bewandelde ik eerder als onderdeel van het Utrechtpad. Ook nu ben ik blij verrast door zoveel groen in een stedelijke omgeving. We lopen nog een stuk aan de andere kant van de Kromme Rijn en begeven ons dan in een 100% Hollands landschap van knotwilgen,  weilanden, wilgenroosjes en koeien, met de hoogbouw van De Uithof op de achtergrond.
Verderop voert een wandelpad langs de wallen van Fort Rhijnauwen. Dit fort is het grootste vestingwerk van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Het totale gebied is circa 31 hectare groot. Samen met Fort bij Vechten, waar we later vandaag langskomen,  moest het één van de zwakste punten in de linie verdedigen, een brede strook grond aan weerszijden van de Kromme Rijn die niet onder water kon worden gezet. Daarnaast kon vanaf dit punt de strategische spoorlijn Utrecht-Arnhem onder vuur worden genomen. Het fort  is gebouwd tussen 1868 en 1875 en bestaat uit bomvrije kazernes, kruithuizen, manschappenverblijven, kazematten, flankbatterijen, groepsschuilkelders en een groot terreplein (oefen- en paradeplaats). Een unieke plek, die sporadisch opengesteld is voor bezoek.

De Stayokay Rhijnauwen heeft heerlijke horeca en is een prima plek voor een korte stop. Daarna gaat de wandeling verder over het Bunkerpad, door een weiland met, hoe kan het ook anders, een aantal bunkers. We gaan onder de A27 door.  Eind jaren ’70 vonden protesten plaats tegen de aanleg van de A27. In 1982 moest er een beslissing worden genomen door de Tweede Kamer voor de aanleg van de snelweg, die met een krappe meerderheid werd goedgekeurd. Fort Vechten ligt niet ver van de snelweg. Dit fort is wel toegankelijk en herbergt het waterliniemuseum. Wij lopen over de wallen en even later weer onder de A27 door en staan dan zo bij de parkeerplaats waar we de wandeling begonnen.
We eten bij de Veldkeuken, het restaurant dat gevestigd is in het koetshuis van Oud-Amelisweerd. Op de menukaart staat puur en lekker eten; 100 % biologisch en boordevol ingrediënten van de historische moestuinen op het landgoed.  Dat laatste spreekt mij als fervent moestuinder natuurlijk enorm aan.

Twee Trage tochten in de Achterhoek

Trage tochten; ik liep er onlangs een bij Beetsterzwaag en die beviel me goed.  In het kader van een weekendje Twente zoek ik er twee uit. Inmiddels heb ik ook een abonnement genomen op de Wandelzoekpagina en nu kan ik dus ook de routekaartjes uitprinten. Je weet immers nooit hoe het loopt onderweg. Voor wie er belang bij heeft, er is ook een app.

Met man en hond vertrek ik naar de Gelderse Achterhoek, die je mooie streken levert, als ik de radiocommercial mag geloven. De temperatuur laat vandaag niks te wensen over, maar het ziet er nogal triest uit, met al die wolken.
We lopen Trage Tocht Ruurlo. Een wandeling van 14 kilometer, die start bij het station. De route is grotendeels onverhard en zeer gevarieerd. Het begint met een kasteel en  dat is altijd goed. Kastelen spreken tot de verbeelding. Verder lopen we door het voorname bijbehorende kasteelbos om op een rustig asfaltweggetje te komen met prachtige Saksische boerderijen. We lopen langs weilanden, door boomsingels over grotendeels onverharde paden en wegen in een prachtig groen coulisselandschap. Er is altijd wel een pittoreske boerderij die in het oog springt.
Halverwege de tocht houden we halt bij pannenkoekboerderij De Heikamp, waar we mooi droog zitten tijdens het buitje dat nu toch valt. In een klap eten we alle calorieën die we er net afgelopen hebben er weer aan; onweerstaanbaar gebak hebben ze daar.
Al met al een prachtige wandeling in een heerlijk rustige omgeving. De routebeschrijving is ook nu prima in orde, alhoewel van de in de tekst genoemde houten slagbomen de meesten gesneuveld zijn. Een beetje geoefende routelezer heeft dat echter wel in de gaten.

Voor de gelegenheid hebben we een trekkershut in Silvolde gehuurd voor een nacht. Camping ’t Meyboske heeft een prachtige trekkershut, met toilet en een volledig ingerichte keuken. ’s Avonds eten we op het terras van restaurant Van der Eem in het vlakbij gelegen Terborg. Prima eten, goede bediening. Hoewel er wel een klein ongelukje is; in een klap liggen alle garnituren op de grond. Dat kan gebeuren. Ik weet niet hoe vaak men zich daarna nog verontschuldigd heeft.

Onze tweede wandeling, is de Trage Tocht Aaltense Goor van 15 kilometer lang, die begint bij de TOP achter restaurant De Radstake in Heelweg. Daar is overigens al vroeg een bak koffie te verkrijgen.
Het Aaltense Goor bestaat uit kleine percelen hooiland, omgeven door elzensingels en slootjes. Dit soort landschap zie je niet veel meer in Nederland sinds er verkaveld werd. We volgen de lange rechte paden tussen de weilanden door. Mensen komen we er vrijwel niet tegen, een enkele fietser, iemand met een hond.
Het overige deel van de route bestaat uit het volgen van de rechtgetrokken Boven Slinge en rustige asfaltweggetjes, terug naar De Radstake. Een mooie wandeling, maar net iets minder afwisselend dan de wandeling die wij de dag ervoor liepen.
Onze eindconclusie; de Achterhoek levert je inderdaad hele mooie streken!

Wezep – Hattem en vice versa

 

Goh, wat is het lang geleden dat ik heb gewandeld. Veel te lang geleden. Maar de Wandelsite bestaat nog en Loes organiseert nog altijd wandelingen, op haar eigen sympathieke wijze. En vandaag loop ik mee. Het hoofd leeg maken  en verfrist weer thuiskomen, dat was en is nog steeds het effect van een dagje wandelen.

De omgeving Wezep – Hattem heeft veel te bieden. Al is het maar op het gebied van horeca. De Zeven Heuvels bij het station in Wezep is een hele leuke locatie om je dag te beginnen. Het mooie aan Wezep is dat je er zo het bos in loopt en al snel de heide bereikt. Het is dan nog maar een kippeneindje naar het mooie Hattem. Waar, je raadt het al, ook hele leuke horeca is en een mooie stadspoort, die wordt geflankeerd door een vroedvrouwenhuisje.  Er volgt een stukje Nederlands rivierenlandschap en dan zetten we koers richting landgoed Molecaten. De huizen die horen bij het landgoed hebben rood, gele luiken. Even bekruipt me het Efteling-gevoel. Bij Herberg Molecaten, je voelt hem aankomen,  ook daar is het goed toeven. Klein detail, we hebben daar zelfs op het terras gezeten, met onze bleke neuzen in de zon! Het bier bevatte geen alcohol, maar had wel die uitwerking. We kwamen luidruchtiger van het terras af dan we erop gingen.

De pas gaat er flink in. We steken de A50 weer over en staan dan ook zo weer op de hei en even later bij het station van Wezep.

Rotterdam dan

Ik was een dagje in Rotjeknor. Met een wandelpooler, een rasechte Rotterdammer,  liep ik een stadswandeling. Van Delfshaven naar de Koopgoot en van de kubuswoningen naar de Kop van Zuid. Met als stralend begin- en eindpunt, station Kapsalon.

Rotterdam dan …..

Mijn dochter Nina en ik. Wij houden van mooie dingen. We houden van steden en we houden van lekker eten. We vinden musea leuk en we zijn nooit uitgepraat. We gaan graag met elkaar op stap. Zij vindt het prima als ik weer eens zo nodig een foto moet maken en ik wacht geduldig af als ze een winkel induikt om kleren te passen. De formule werkt al jaren en raakt niet uitgewerkt.

De aanleiding dat we vandaag naar Rotterdam vertrekken is de expositie “The Fashion World van Jean Paul Gaultier” in de Kunsthal. Maar voor het zover is, gaan we lunchen in Hotel New York. Moederdagcadeau van een lekkerbek voor een lekkerbek!  Hotel New York is gevestigd in het voormalige hoofdkantoor van de Holland Amerika Lijn, ook wel The Grand Old Lady genoemd. Het hoofdkantoor werd in 1901 in Jugendstil stijl gebouwd door de architecten J. Muller, Droogleever Fortuin en C.B. van der Tak. Ik kom er graag.

Na de lunch gaan we met de watertaxi over een kolkende Maas naar de overkant om de Kunsthal te bezoeken. Kaartjes hebben we thuis uitgeprint en dat was heel verstandig. Wat een mensen!  Je moet uren wachten voordat je naar binnen kunt. Met een geprint kaartje hoef je niet in de rij. Nou ja, niet in de rij voor de kassa. Verder moet je voor iedere creatie in de rij. Dit is gewoon niet leuk. Ik ben benieuwd hoe lang wij dit gaan uithouden. Wat ik zie van de kunstwerken is prachtig en ook de poppen die de creaties dragen, zijn fascinerend. Er worden foto’s van echte gezichten op geprojecteerd, die praten en bewegen. Maar zoals ik al zei, het is te druk en er is weinig logica in de mensenstromen te ontdekken. Iedereen botst maar een beetje tegen elkaar op. “Wegwezen hier”.

Onlangs werd ik getipt over Museumwoning Sonneveld en daar wil ik wel even kijken. Het betekent dat je een kaartje moet kopen voor het Nederlands Architectuur Instituut (NAI) aan de overkant van de museumwoning. Dat doen we dus. En omdat we er nu toch zijn bezoeken we ook het NAI. Het blijkt een heel leuk museum te zijn. Het gebouw zelf is ontworpen door Jo Coenen, maar daar is een boel om te doen geweest. De tentoonstelling “Stad van Nederland” is een belevenis die je heen en weer slingert tussen tegenstrijdige gevoelens. De stad is op zijn allermooist te zien, maar ook op zijn allersomberst. Het is een toegankelijke tentoonstelling over stadsontwikkeling, die gericht is op een breed publiek.  Daarbij komt dat het gebouw ons erg inspireert om foto’s te maken. Mooi licht en mooie lijnen. We zijn er dus een hele tijd zoet. Zo lang zelfs dat we nog maar een half uurtje hebben voor de museumwoning.
Deze woning is  een van de best bewaarde woonhuizen in de stijl van het Nieuwe Bouwen. Het is begin jaren dertig ontworpen door architectenbureau Brinkman en Van der Vlugt, bekend van de Van Nellefabriek en het Feyenoordstadion.  Het huis werd gebouwd in opdracht van de heer A.H. Sonneveld, een van de directeuren van de Van Nellefabriek. Behalve het huis, hebben Brinkman en Van der Vlugt ook het volledige interieur ontworpen. Het huis is geheel ingericht als ten tijde van de oplevering. Met overschoenen aan mag je er doorheen lopen alsof  je de bewoner bent. Of je het nu mooi vindt of niet, het is heel bijzonder en tot in detail uitgewerkt en voor de jaren dertig erg vooruitstrevend.

Bouwkunst, kerk en kroning

Ik ben fan van architect Berlage. Ik houd van zijn totaalconcept, zijn strakke vormen, die nooit saai zijn.  De details prachtig uitgewerkt en de kleuren die hij gebruikt. Wij sluiten ons vandaag aan bij een rondleiding door de Beurs van zijn hand in Amsterdam. We worden rondgeleid door een Amerikaanse student en er zijn 4 Amerikanen in het gezelschap. De rondleiding is in het Engels. Onze vragen kunnen we  in het Nederlands stellen en de gids antwoordt ook in het Nederlands. Als ik er zo over nadenk is het toch heel apart dat onze taal in de hoofdstad het onderspit delft omdat er een paar Amerikanen in ons gezelschap zijn, die geen Nederlands spreken. Wij worden wel geacht onze talen te spreken! Ik hoor er verder niemand over.

In de Gouden Eeuw was Amsterdam de eerste plek, waar op een vaste plek aandelen werden verhandeld. Het waren de aandelen van de eerste naamloze vennootschap ter wereld, de Verenigde Oost-Indische Compagnie. 300 Jaar later bouwde Berlage de 3e Beurs van Amsterdam. Het gebouw wordt gezien als  begin van de moderne Nederlandse architectuur. Bij het ontwerpen van de Beurs had Berlage de idealistische droombeelden van een gebouw waarin kunst, cultuur, economie en maatschappij zouden samenkomen. En dat is gelukt. Exposities, oefenruimte van het Philarmonisch Orkest of  trouwlocatie. Je kunt het zo gek niet bedenken of het kan in de beurs. En het is ook nodig, want het pand moet met minimale subsidie in stand worden gehouden.
Het voornaamste doel van de Beurs was de handel. Men vond er de goederen- en graanbeurs en de effectenhandel, maar ook de lokalen voor gemeente- en rijkstelefoon, een koffiehuis, vergaderzalen, een postkantoor, een conciërgewoning, een politiebureau en een buurtsecretariaat. In de loop van de tijd is er in de Goederenbeurs nog plaats ingeruimd voor de verzekeringsbeurs en valutahandel. Ook voor de Amsterdamse Kamer van Koophandel ontwierp Berlage een indrukwekkende bestuurszaal en bijbehorend trappenhuis.

Al in 1912 vertrok de effectenbeurs naar het nieuw gebouwde pand aan Beursplein 5. Belangrijkste reden hiervoor was de snelle groei van de effectenhandel. Maar de handelaren hadden zich eigenlijk ook nooit thuis gevoeld in Berlages moderne en idealistische schepping.  In 1961, met de komst van het Instituut voor Industriële Vormgeving,  begon het verdere verloop van de beurzen. Als laatste vertrok de Optiebeurs (1987), die tot dan in de oude Graanbeurszaal gevestigd was. We beklimmen de toren van de Beurs en hebben een prachtig uitzicht over Amsterdam.

Na de rondleiding dwalen we door het oudste deel van Amsterdam.  Op de wallen staat het oudste gebouw van de stad, de Oude Kerk (1213).  Deze kerk doet niet alleen dienst als godshuis, maar ook als concertzaal, trouwlocatie en expositie- en ontvangstruimte. Het is de huiskamer van Amsterdam. Dat is altijd zo geweest: vissers repareerden hier hun netten, Sweelinck bespeelde het orgel en Rembrandt ging er in ondertrouw. Generaties Amsterdammers, onder wie de de zeeheld Van Heemskerck, liggen begraven in dit Europese monument. Ook het graf van Saskia van Uylenburg, de vrouw van Rembrandt,  is in de kerk te vinden.
We lopen verder over de wallen richting de Dam. Amsterdam maakt zich op voor de troonswisseling. Het is aan alles te zien en te merken. Wij zakken neer op de loungebanken van ’t Nieuwe Kafé. Het taartje dat we eten is oranje en heeft een kroontje. Lang leve Amsterdam!   Hoera, hoera, hoera.

Bronnen: webiste http://www.beursvanberlage.nl en http://www.oudekerk.nl

Grebbeberg

We lopen langs de lange rijen met oorlogsgraven op de Grebbeberg. Mijn zoon van 21 en ik. In mijn jeugd was de Tweede Wereldoorlog nog wel eens onderwerp van gesprek aan tafel. De opslag- en lanceerplaatsen van de V-2 bommen van de Duitsers bevonden zich voornamelijk in het Haagse Bos en op het landgoed Duindigt. Mijn moeder die daar vlakbij woonde verhuisde, vanwege het gevaar voor een aanval van de geallieerden, tijdelijk naar een tante aan de andere, veilige kant van Den Haag. Daar ontmoette zij mijn vader, die zich op zijn beurt schuil hield om niet te werk te worden gesteld. Met hun kleinkinderen spraken opa en oma niet over de oorlog.

Over oorlog las mijn zoon in geschiedenisboeken en ook keek hij naar oorlogsfilms. Vandaag krijgt het verhaal er een dimensie bij. Veel jongens, die sneuvelden, waren van zijn leeftijd. Het bezoekerscentrum vertelt het verhaal van de korte maar hevige strijd die werd gevoerd voordat Nederland zich overgaf. Hoe het leven was en hoe dat ineens helemaal op zijn kop stond. Het zijn altijd deze verhalen die je doen beseffen wat de waarde van vrijheid is. Mogen zeggen en denken wat je wilt. Het komt niet alleen bij mij binnen, maar ook bij mijn zoon.

Het depot

Beeldengalerij Het Depot in Wageningen is gevestigd in drie locaties, met elkaar verbonden door de arboreta De Dreijen en Hinkeloord. Ook deze arboreta horen bij Het Depot. Wij zijn in Wageningen op bezoek bij onze zoon die bestuurslid is van de studentenvereniging. Hoe een studentenvereniging reilt en zeilt wordt ons vandaag duidelijk gemaakt. Alsof je in een Harry Potter film terecht bent gekomen!  De middag kent ook een deel dat vrij ingevuld kan worden. Aangezien Het Depot op loopafstand is van de studentenvereniging  is dat een mooie bestemming voor deze regenachtige middag.
De arboreta laten wij vandaag voor wat ze zijn, dat is meer iets voor de zomer. Wij bezoeken de permanente tentoonstelling “Van Tors en Fragment” en de tijdelijke tentoonstelling “De Zintuigen Verbeeld”.  De beelden roepen alle emoties op die bij kunst horen: leuk, origineel, mooi, bijzonder, prachtig, vreselijk, kitsch, niet om aan te zien. En het leuke is dat iedereen die etiketten weer bij andere beelden plakt. Een smaakkwestie.

Wie er een keer wil kijken. Je kunt Het Depot gratis bezoeken. Waar vind je dat nog? Alleen het gebouw is een bezoek al meer dan waard.

Noordoostenwind in Amsterdam

De Appeldijk in bloei, een kwestie van timing

Er is een nieuwe NS-wandeling, Mariënwaerdt – Linge. Nou ja, nieuw. Volgens mij volgde het Lingepad eerder hetzelfde tracé.  Twee jaar geleden liep ik hier ook, maar dan in tegengestelde richting.
De lente is bijzonder op zich, maar aan de boorden van de Linge ronduit fantastisch. Bloeiende fruitbomen, fluitenkruid en koolzaad, waar je ook maar kijkt. Wij zijn vandaag dus niet de enigen die zich laven aan het landschap van de Betuwe.

Vanuit Geldermalsen loop je eerst Tricht in en dan kom je via de Appeldijk op Landgoed Mariënwaerdt. Ook hier was ik eerder. Er was toen geen bloemetje te zien in de bomen. De appel is meestal de laatste fruitboom die in bloei staat en dat is nu dus het geval. Aan beide kanten van de dijk staan de appelbomen uitbundig te bloeien. De Appeldijk is vandaag een toeristische attractie op zich.

We volgen de Linge en komen achtereenvolgens in Beesd, Rumpt, Acquoy en Asperen. Het is een warme dag. Kinderen drijven in rubberbootjes op het water,  eendjes en gansjes krijgen hun eerste zwemles.

Bij Tapperij Lingezicht spreekt een mevrouw mij aan “Wat een prachtig land is Nederland, vindt u ook niet mevrouw?” En wat kan ik anders dan het helemaal met haar eens zijn.