Grensgeval van uitzonderlijke schoonheid

Het dal van de Reest is een juweel van een landschap. Kleinschalig coulissenlandschap, dat altijd zo geweest is; de natuurlijke grens tussen Drenthe en Overijssel. De Knapzakroute Linde – Zuidwolde loopt zowel aan Drentse alsook aan de Overijsselse kant van het riviertje. Ons beginpunt ligt onder de rook van Zuidwolde, Buitenherberg Ter Linde. Er zitten flink wat gasten aan de ontbijttafel in het frisse hotel/restaurant. Zo fijn dat je er als wandelaar gewoon tussen mag zitten.
Het blijkt voor een aantal wandelaars nog niet gemakkelijk de Buitenherberg te vinden. Op de rotonde is het bordje de verkeerde kant opgedraaid en dan blijkt het zonder TomTom toch nog een lastige opgave om bij Ter Linde te komen. Als ik al mijn schaapjes verzameld heb, zetten we koers naar Nolde, waar we een stuk langs de Reestvervangende leiding sjouwen, aangelegd om overtollig water uit de Reest af te voeren.  Voor normalisatie van de beek heeft men gelukkig niet gekozen en dus meandert de Reest al jaren onafgebroken. Rabbinge is een buurtschap met een aantal prachtige boerderijen en een potstal. De brandrode koeien maken een uiterst kalme indruk. Mooi tafereel.
Aan de overkant van de potstal is misschien wel het mooiste Rustpunt van Overijssel ingericht. In een rijkgevulde kast staat alles wat je nodig hebt om een kopje koffie of thee voor jezelf te maken.
De tocht gaat verder, richting Oud Avereest, waar we de Reest oversteken. We gaan langs het kerkhof en de kerk, richting de boerderij De Wildenberg om vervolgens op het gelijknamige heideveld en de iets verderop gelegenTakkenhoogte onze neuzen richting zon te draaien. Wat een prachtige dag.
Het uitzicht vanaf de uitkijkberg De Hofstede geeft een mooi overzicht over het gebied. Zo langzamerhand keren we terug naar Zuidwolde, door nieuwe natuur en de esbosjes van Zuidwolde.

Voor wie het gebied niet kent, ga er eens aan de wandel. De knapzakroute is een goede gids. Let wel, er zijn nogal wat wijzigingen in de laatste uitgave van 2010. Op de website http://www.knapzakroutes.nl staan de wijzigingen prima beschreven. En nog een laatste tip, neem de goddelijke noten-appeltaart bij Buitenherberg Ter Linde!

Genieten van de winter, die geen winter is

Nu het vakantie is, lijkt het me goed om in twee luie feestweken een paar stevige wandelingen in te lassen. Records worden gebroken waar het de temperatuur betreft. Het is ruim boven de 10 graden! Prachtig wandelweer, maar de winter moeten we er zelf bij denken.

Ik liep al eens een halve Knapzakroute Oosterhesselen – Zweeloo maar vandaag doe ik hem helemaal. Achttien kilometer over boerenland, door dorpen en over zandpaden met een 7-tal wandelaars in mijn kielzog.
De Gasterij in Oosterhesselen is een prima start- en eindpunt voor een wandeling. Tegenover de kerk met losse toren zit je prima en stemmig tussen de kerstversiering.

De wandeling gaat eerst richting Oud-Aalden. Oud-Aalden is een mooi, typisch Drents, esdorp en tevens beschermd dorpsgezicht. Zweeloo ligt op steenworp afstand. Daar kijken we even de rond in de smederij van Masselink. Een smeulend vuur en een smid die het druk heeft; een man van weinig woorden met een sigaretje bungelend in zijn mondhoek. Allerhande historisch beslag ligt in doosjes te wachten tot het wordt opgehaald. Je stapt honderd jaar terug in de tijd.
De romaanse dorpskerk van Zweeloo, een stukje verderop, werd in de tweede helft van de dertiende eeuw gebouwd. Het is één van de oudste Drentse kerken. Opvallend is het torentje dat gemaakt is van houten plankjes. Vincent van Gogh, tekende het kerkje in 1883.

Via natuurgebied de Stroeten, bereiken we Benneveld, waar een van de medewandelaars in eigen huis heeft gezorgd voor koffie met zelfgebakken koek. Wat een tref en wat fijn dat ze dit voor ons doet.
Na de lunchpauze wacht ons nog het Klenckerveld, een heideveld dat in bezit is van Natuurmonumenten en waar schapen grazen. Het is dan nog maar een klein stukje naar Oosterhesselen, waar de Gasterij ons wederom gastvrij ontvangt.

Van het padje af (-:

Er zijn geen wijzigingen in de Knapzakroute Zwiggelte; ik heb voor de zekerheid nog even de website geraadpleegd. Appeltje, eitje! Zwiggelte, hoe moeilijk kan het zijn?
Heel moeilijk dus. Omgevallen bomen, gemiste paden, verdwenen paden, prikkeldraad, verboden toegang, omlopen, teruglopen, klimmen en klauteren. Wat was het een fijne dag! Gebaande paden, zijn zo saai.  En wat een paddenstoelen! Lunchen in het bos met je gezicht richting zon, achter je een eindeloos goudgeel veld, met prachtige vennen onder een strakblauwe hemel. Verderop, een kilometerslang zandpad door ritselend maïs. En wat te denken van dat beeldschone Zwiggelte, met zijn historische boerderijen en restaurant de Klipper, waar ze een uur eerder voor ons de deur openen en ons ontvangen met koffie, een bonbon en een glaasje likeur met slagroom. En dan heb ik het nog niet eens gehad over die 12 vrolijke dames die met me meeliepen …….., die net als ik dol zijn op verdwalen, maar waarvan er gelukkig ook een paar een GPS hadden. Ik houd erover op. Loop gerust een keer mee. Ik beloof je, dat we zoveel mogelijk verdwalen.

Knapzakroute Gees

Ik ben er niet gerust op. Ik heb  de routewijzigingen van de site van de knapzakroutes overgenomen en het zijn er nogal wat. Hoe ga ik mijn weg vinden in dit woud van wijzigingen?
Ik moet zeggen, het valt alles mee. De meeste wijzigingen zijn vrij logisch en het blijkt inmiddels dat ik mijn eigen wandelvoelsprieten ook wel kan vertrouwen. Wat een prachtige wandeling is de Knapzakroute Gees! Bos, heide, het dorp met haar karakteristieke Drentse boerderijen, boerenland en een beekdallandschap in wording. In de twintigste eeuw maakten de ontginningen van de Geeserstroom een rechte afwateringssloot. Men had de boel fijn onder controle met stuwen. De lager gelegen gebieden bleven droog en de boeren hadden geen klagen. Nu wordt het landschap opnieuw ingericht en veel landbouwgrond heeft een natuurbestemming gekregen. Het wordt steeds mooier. De Schotse Hooglanders nemen een voetenbad in de  waterberging en wij lijken terecht gekomen in de film “De Nieuwe Wildernis, deel 2. Zo dicht bij huis en zo mooi.
Hoe medewandelaar Janny het vond, kun je hier lezen.

De knapzakroute Hijken, goed zoeken naar de hei.

Ik had het op het kaartje al gezien, de knapzakroute Hijken biedt weinig bescherming. In eerste instantie lijkt het niet te heet om te wandelen, maar naarmate de dag vordert, rollen er toch her en der zweetdruppels van voorhoofden. Er is weinig zon, maar het is plakkerig weer. Met 11 wandelaars ontdek ik het landschap rond het ontginningsdorp. Een lusje in zuidelijke richting brengt ons bij het Hijkermeer, een dobbe uit de laatste ijstijd, die tegenwoordig in gebruik is als viswater. We lopen terug richting dorp en slaan af naar het Oranjekanaal. We gaan over zandpaden en langs maïsvelden. Het maïs lijkt dit jaar hoger dan ooit. We passeren een aantal grafheuvels en bereiken het Hijkerveld. Het veld behoort tot de grootste heidevelden van Drenthe. Heideveld is echter niet een hele passende naam, want er is nog maar bar weinig van de heide over op het Hijkerveld. Bij de schaapskooi staan picknicktafels en is een klein bezoekerscentrum ingericht. Een fijne plek om uitgebreid te pauzeren.

Verder gaat onze wandeling over het veld, langs de veentjes bij veenplas Diependal. Dit is wat mij betreft het mooiste stuk van de route. De lange Leemdijk brengt ons terug naar bij café de Dorpskern, waar de deur altijd los is, als je maar even van tevoren belt.

Een dagje boet’n deure bij de Poolshoogte

Een zondag in augustus, hoogzomer, 9.00 uur ’s ochtends. Ik ben in het bos bij de Poolshoogte. Een verlaten bos en een zon die in gefilterde straaltjes door de bomen schijnt, dat is een heerlijk begin van de dag. Vandaag staat de Knapzakroute Odoornerveen op het programma. “Odoornerveen, valt daar te wandelen dan”, hoor ik u denken? Ik had er ook geen idee van, maar ik weet nu beter. We beginnen de wandeling aan de voet van de uitkijktoren bij de Poolshoogte in de Staatsbossen van Odoorn. Het restaurant ligt er op dit tijdstip verlaten bij. Lange lijnen trekken we door het bos en over het Schapenpark, het heidegebied in het hart van het gebied. De heide kleurt nu dagelijks paarser. We passeren de Zwemkoel, een prachtig bosmeertje, waarin vroeger gezwommen werd. Langzamerhand verlaten we het bos en lopen over schouwpaden, langs aardappel- en graanvelden.

We pauzeren aan het water. Odoornerveen spiegelt zich in het Oranje-kanaal. Ooit werden de turven uit het Odoornerveen via het kanaal afgevoerd. Volgens het boekje wordt het jaagpad langs het kanaal door de bewoners onderhouden, maar dat blijkt achterhaalde informatie te zijn, want het gras reikt hoger dan de knieën. We wijken uit naar de weg, die druk bereden wordt. Een lang landbouwpad brengt ons uiteindelijk weer terug naar het bos. Klokslag twee uur arriveren we waar vanochtend vertrokken. Het is er nu lang niet zo meer zo stil. Het terras van de Poolshoogte zit vol mensen en op het veld is muziek. Stichting Boet’n Deure organiseert tijdens de zomermaanden een aantal akoestische open lucht concerten. Vanmiddag is Bert Hadders te gast. Het Nederlandstalig voorprogramma wordt verzorgd door Blauwd. Bert Hadders zingt zijn pakkende, verhalende, liedjes in prachtig Gronings. Het is een mooi muziekfeestje bij de Poolshoogte. Languit liggend op het grasveld hoor je mij niet meer over vermoeide wandelbenen.

De laatste vakantiedag, geen dag voor de Blues!

Blues? Welnee, het is prachtig weer. Wat zou een mens zich druk maken. Morgen is vroeg genoeg, als de wekker weer om 5.55 uur afloopt. Vandaag is het geen dag voor de blues. Het zijn een boel mensen die ik in mijn kielzog heb vandaag, bekenden en onbekenden. De Knapzakroute Amen-Ekehaar, heeft vooral een prachtig eerste gedeelte. We lopen langs het Amerdiep en dat ligt er florissant bij; het meandert door de sappige graslanden, waar koeien grazen.
Na 1,5 uur krijgt onze wandeling een geheel ander karakter. We lopen over asfaltweggetjes en ook een stuk langs de N34. Veel meer open landschap, waar de zon ons warm op de bol schijnt.
Het laatste stuk voert wederom door het stroomdallandschap van het Amer Diep. In de verte komt het geluid van muziek ons tegemoet. Tijdens de zomermaanden heeft Café De Amer livemuziek op het terras op zondag en zo ook vanmiddag. De wandelaars mengen zich tussen het, in groten getale, toegestroomde publiek. Wij vinden een plek in de berm. Een biertje erbij, wat wil een mens nog meer.

Wandelen in de zunneschien; Veenhuizen op vrijdag

Tinie Veenstra heeft al sinds 1991 haar koffie- en theetuin Zunneschien in Veenhuizen. Zij kan veel vertellen over hoe het gevangenisdorp zich heeft ontwikkeld tot wat het nu is. Vanwege het 25-jarig bestaan mogen we bajesthee of bloemenzaadjes meenemen. Het is zo’n fijne plek om je wandeling te beginnen. Tiny heeft zoveel plezier in het runnen van de theetuin en de galerie van hobbyisten. En wat zo fijn is, er is koffie of thee, met zelfgebakken cake. Meer valt er niet te kiezen en dat is heerlijk in een wereld waar je voortdurend keuzes moet maken. Ga er vooral eens heen als je in Veenhuizen bent.

Een goed begin is het halve werk. Na dagen van hoosregens is het een verademing om weer eens zonder paraplu op pad te kunnen. Vanaf Zunneschien lopen we over de binnenplaats van het gevangenismuseum naar de Hoofdweg, waar we een bezoek brengen aan brouwerij Maallust; een succesverhaal. De bieren worden momenteel op 400 plekken in Nederland verkocht. Het is een bijzonder dorp dat Veenhuizen. Het was volledig zelfvoorzienend; een brouwerij, twee kerken, een verenigingsgebouw, sportvelden, tuinen en een zwembad. Een gesloten gemeenschap, waar je alleen in kwam als je aangemeld was als bezoeker.

Tussen 1818 en 1824 kocht de Maatschappij van Weldadigheid meer dan 2500 hectare in een gebied dat “Hollands Siberië” werd genoemd. Generaal van de Bosch, die net was teruggekeerd uit Indië en daar goed geboerd had, meende er de plek bij uitstek te hebben gevonden om de sociaal zwakkeren uit de samenleving een nieuwe kans te geven in Drenthe. Vanuit Amsterdam, gingen de landlopers en bedelaars, over de Zuiderzee naar de Kolonievaart in Veenhuizen, waar ze van boord gingen. Het werd niet echt een succes. Tucht en hard werken brachten niet wat Johannes van de Bosch zich had voorgesteld. Mensen kwamen niet meer weg uit Veenhuizen. In 1859 nam de Staat der Nederlanden de failliete boedel van de Maatschappij over en werden de gestichten omgevormd tot gevangenissen.

Soms ben je tijdens de wandeling even wat verder verwijderd van de gevangenissen. Tot er dan ineens weer gevaarlijke hekken en ongezellige gebouwen opdoemen. Het is niet alleen een groot openluchtmuseum, er worden nog altijd gedetineerden geplaatst. Misschien maakt dat deze omgeving ook wel zo interessant. De geschiedenis is nog heel dichtbij.
Ook de begraafplaats van Veenhuizen, bekend onder de naam, het Vierde Gesticht, is een bijzondere plek. Er liggen graven van overleden ambtenaren en hun familie. Achterop de begraafplaats staan in het gras honderden kruisen en paaltjes met letters NH of RK en een rijnummer. Ze zijn van de Nederlands-hervormde resp. rooms-katholieke verpleegden, zoals de landlopers en bedelaars genoemd werden. De doden van voor 1875 kregen niet eens een eigen graf. Zij kwamen in massagraven.  Klik hier voor interessante informatie over de begraafplaats van Veenhuizen.
De Knapzakroute Veenhuizen, die vandaag dient als leidraad voor mijn wandeling, blijft een afwisselende route, voor mensen die houden van een combi van natuur en cultuur en geschiedenis. En hoewel ik in Veenhuizen werk, blijf ik de omgeving prachtig en het verhaal van Veenhuizen boeiend vinden. Met de leuke groep wandelaars die ik vandaag meeneem beleef ik een topdag in het “Pauperparadijs”.

Knapzakroute Nieuw-Roden – Nietap in de lente!

Wat kun je verwachten van het gebied tussen het Groningse Leek en het Drentse Roden? We zullen het zien vandaag. Het startpunt van mijn wandeling is bij de kleine hervormde kerk middenin het dorp Nieuw-Roden. Het dorp dat ooit bestond uit louter plaggenhutten. Ik ga op pad met vijf vrouwen. Koffie heb ik achterin de kofferbak, de horeca is nog gesloten.

Het is heerlijk voorjaarsweer, een voorzichtig zonnetje prikt door de wolken. Nog geen half uur van het beginpunt staan wij voor een hek, waar stroom op staat. We zien wel dat er ooit een doorgaand pad was, maar nu is er geen doorkomen aan. We moeten door het weiland. Het is altijd afwachten of je geen boze boer of valse hond op je pad vindt. Het gaat goed, al worden we wel opgewacht door de eigenaar van zowel het pad, als weiland. Hij, de boer, is niet boos en legt ons uit dat er door de ruilverkaveling geen recht van overpad meer is en dat hij  het pad bij zijn weiland heeft getrokken. En passant meldt hij dat er 5000 volt op het hek staat. Maar boos? Nee, dat niet. En ….. hij heeft dit trouwens al lang doorgegeven aan die makers van die knapzakroute. Goed, deze hindernis hebben we gehad.

We lopen door een bosje met de klinkende en goedgekozen naam “Natuurschoon”. De hoeveelheid bosanemonen is overweldigend. Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde. Het is lente! We maken een praatje met een groep mensen die een schoonmaakactie houdt in het bos. Even verderop komt een auto ons tegemoet. De chauffeur zet de ruitensproeiers en -wissers aan. “Zie ik dat nou goed, vind ik hier zes vrouwen op mijn pad?” Met een brede grijns laat hij zijn raampje zakken. Het is lente, ik zei het al.
We schampen het Leekstermeer en zetten koers richting Leek. Op de brug over het Leekstermaar, raken we aan de praat met een man op een fiets. “Wij fietsen hier altijd, mijn vrouw en ik”. Wij zien geen vrouw. De man wijst op zijn fietstassen. “Soms gaat ze mee, niet altijd”. We krijgen beelden van een urn die van schoorsteenmantel naar fiets wordt gedragen en andersom. We vragen niet verder.
Borg Nienoord leent zich voor een chique pauze. We moeten helaas concluderen, dat afgezien van het interieur, het niet echt heel bijzonder is. De koffie is lauw en wordt opgediend in wel heel erg kleine kopjes. Als we verdergaan regent het. Sappige, groeizame voorjaarsregen. Vanaf Nietap volgt wederom een stukje bos en een waanzinnig saai stuk, over lange, rechte wegen waar geen eind aankomt. Het laatste stuk door het weiland en over een sintelpad, maakt het allemaal weer goed en ook Café Da Vina, doet er alles aan om ons met een goed gevoel naar huis te laten gaan.

Anderen heeft ook een knapzakroute

Zo de vaart zit er lekker in. Dit is alweer de vierde knapzakroute op rij. Anderen is dit keer de start-, pauze-, en eindbestemming. De herberg van Anderen ontvangt ons vandaag drie keer met open armen. De laatste keer met verse appeltaart, zo uit de oven. Dan hebben we er zo’n 19 kilometer opzitten. De ochtendwandeling gaat over een deel van het oude tracé van de Noord-Ooster Lokaal Spoorweg, de spoorlijn die ooit Assen verbond met Stadskanaal. We lopen een stukje evenwijdig aan de provinciale weg om vervolgens onze route via zandpaden te vervolgen in het dal van het Andersche Diep. Deze omgeving is altijd weer mooi, hoe vaak je haar ook ziet.
Als de toren van Rolde opdoemt, zijn we al bijna weer terug in Anderen. Er hangt een enorme boomstam aan kettingen in een andere boom. Twee mannen die druk doende zijn een hekje te plaatsen, vertellen ons dat de boom ziek was en omgehakt moest worden. Deze boom was echter de woonplek van een heleboel vleermuizen. Ze hebben hem in stukken gezaagd en een deel ervan in een andere boom getakeld.  Men hoopt dat de vleermuizen hier nu blijven wonen. Goed bedacht. Ik ben benieuwd of het werkt.
De middagroute is er een om in te lijsten. Het prachtige Scheebroekenloopje is echt een beeldschoon beekje door een dromerig stroomdallandschap. Even later steken we het Eexterveld over en staan oog in oog met de Schotse Hooglanders. Het landschap is uitgestorven, alleen wij zijn er. En dat is mooi, heel mooi.

Erm – Sleen, Knapzakroute 51

Waar vind je ze nog, die ronde  servetjes die precies op je schoteltje passen en  waar dan je kopje op staat? Juist, bij Moorman in Erm. Het doet me denken aan de tijd dat ik met mijn vader en moeder op vakantie ging naar Drenthe en ik die servetjes, ze hebben vast een andere naam, meenam naar huis en in een plakboek plakte. Die sfeer van vroeger heeft Moorman.

Voor de Knapzakroute Erm-Sleen ligt het café heel gunstig. Je kunt mooi twee lussen lopen en dan bij Moorman pauzeren. Als wij vroeg in de middag, na de eerste lus, terugkeren staat onze tafel gedekt klaar met een bordje “gereserveerd” erop. Zeg dan maar eens nee tegen zo’n kop erwtensoep. De wandeling is wisselend. De eerste lus, richting Diphoorn, valt wat tegen. De tweede lus, naar Sleen en terug, is beduidend mooier. Misschien komt het ook omdat de zon inmiddels is gaan schijnen, dat zet het landschap sowieso in een ander daglicht. Misschien komt het ook door de bijzondere ontmoetingen onderweg. In Sleen lopen we de polonaise met een jaarclub van een studentenvereniging uit Groningen. Even verderop komen we een echtpaar tegen dat aan het geocachen is. Met behulp van coördinaten en een GPS zoeken ze kleine schatten die overal ter wereld verstopt zijn, zo ook in Sleen. Je neemt de gevonden schat niet mee, maar zet op een papiertje dat jij op die plek was. Het echtpaar is  inmiddels zo’n 15.000 caches verder en stemt de vakantie erop af. Ieder zijn hobby. De een spaart servetjes, de ander wandelt en weer een ander zoekt schatten.

 

Knapzakroute Hooghalen

Verzamelen kun je in Hooghalen op verschillende plekken. Bakker Fledderus is er een van. Onder het genot van een kopje koffie, de geur van versgebakken brood en uitzicht op de lekkerste taartjes en koekjes, ontmoeten wij elkaar. Ik organiseer een wandeling voor de Wandelpool. Het is winters vandaag, meer nog dan verwacht. Op de weilanden rond Hooghalen ligt een flinke laag sneeuw. Zo met de zon erbij biedt dat een prachtige aanblik. Wat kan een mens genieten van zo’n dagje zon. Vanuit Hooghalen gaan we via een stukje bos, waarin de ijsbaan wacht op vorst van betekenis, richting snelweg. Aan de andere kant ervan ligt Laaghalen met indrukwekkende historische boerderijen en een oefenterrein van de Luchtmobiele Brigade, waar je gewoon overheen kunt. Als we de snelweg weer zijn overgestoken gaan we richting herinneringscentrum Westerbork. We gaan  schuin over het prachtige Groote zand. In de verte graast een kudde schapen. Da’s nou Drenthe in de winter!

In het herinneringscentrum houden we pauze. We lopen richting Zwiggelte. Het bos hier is uitgestorven. Op ons gemak keren we terug in Hooghalen. Café Het Wapen van Schotland is een prima plek om een wandeling af te sluiten. Proost!

Knapzakroute Eext – Anloo

Het is lang geleden dat ik een wandeling organiseerde voor de Wandelpool. Ik heb er weer zin in, dus trek ik de stoute schoenen aan en struin met 11 mensen door het mooie Drentse land.
Bij Café Popken – Hollander staat de kerstboom nog overeind en ligt de Dokter Denker puzzel pontificaal op tafel. Alle cryptogrammen van de kerstpuzzel uit het Dagblad van het Noorden zijn opgelost. En zonder internet, wordt mij op het hart gedrukt. Drie dagen hebben de waard en zijn vrouw erover gedaan. Knap staaltje. Wij vonden hem thuis weer woest moeilijk.
Het is slechts 5 kilometer lopen naar Eext en daar gaan we al weer uitgebreid aan de soep bij Herberg de Rustende Jager. Weinig kilometers en veel horeca. Daar houd ik van, althans vandaag.
Alhoewel het een grijze dag is, valt er geen spat regen. Het is stil in het bos, het landschap is uitgestorven. Landgoed Terborgh vormt een belangrijk onderdeel van deze wandeling. Bos en heide, grafheuvels, een hunebed en een pinetum (verzameling naaldbomen) vind je hier allemaal. Het landgoed van ruim 200 hectare wordt in de volksmond vaak het Evertsbos genoemd, naar de familie Everts die de bossen in de eerste helft van de twintigste eeuw liet aanleggen. De privé begraafplaats van de familie Everts ligt ook in het bos. Via het Anloërdiepje keren we terug in Anloo en naar de prachtige Magnuskerk die al sinds 1100 een baken vormt voor reizigers. Afsluiten doen we in het café. Maar dat is natuurlijk een overbodige opmerking.

Knapzakroute Anloo – Schipborg

De Knapzakroute Anloo – Schipborg is 15 kilometer lang. Mooi zat. Ik heb al lang niet meer gewandeld en misschien ben ik het wel verleerd. Anloo is een prachtig dorp, met een kerk die dateert van rond 1100. We lopen het dorp uit, langs de begraafplaats, waar de graven van de familie Kniphorst, boven de beukhaag uitsteken. De familie Kniphorst bezat veel grond rond Anloo en mocht zich tot de notabelen rekenen. De verderop gelegen Strubben is eigenlijk een prehistorisch hoogtepunt van Drenthe. Tal van grafheuvels liggen in dit gebied en ook nog eens twee hunebedden.
We komen bij het Schipborgsche Diep, daar waar de hoge trap je naar de andere kant van het water leidt. Wat is dit toch een beeldschoon stukje van de Drentsche Aa. Ik krijg er nooit genoeg van. In Schipborg blijven we lang zitten op het terras van Restaurant De Drentsche Aa. Het is er heerlijk.

Via wederom de Strubben en het Kniphorstbosch keren we terug in Anloo. Met een paar extra kilometers in de benen, vanwege het missen van een afslag. Het koude biertje op het terras smaakt daardoor nog lekkerder, dus zo erg is het ook niet

Herfst, herfstvakantie, Drenthe, Orvelte

Het is herfstvakantie, de bladeren vallen bij bosjes, maar het is zulk lekker weer.  Ik trek er met Nina op uit. We lopen de Knapzakroute Orvelte. En ook al is het allemaal niet zo moeilijk, toch lopen we drie keer verkeerd. Je moet ook wat meer op de kaart kijken en niet zo veel praten! De tocht voert eerst via het Orvelterzand naar de boswachterij Schoonloo. Twee wandelaars komen we tegen, maar verder is dit het Drenthe waar je van droomt. Verstild en verlaten. Via verharde fietspaden en wegen keren we weer terug in Orvelte.  Met een grote boog gaan we rond het dorp en lopen de schaapherder met smartphone tegen het lijf.
We eindigen in Café Warmolts  en maken ons vervolgens zorgen of we kunnen pinnen. Het ziet er zo authentiek uit hier. Schijn bedriegt. Als er afgerekend moet worden, wordt ergens achter de antieke bar een pinapparaat vandaan getoverd. De tijd lijkt stil te staan, maar doet het niet.