Naar huis lopen over het Drenthepad

Dichtbij ons huis kun je gemakkelijk het Drenthepad oppakken. Ik krijg een lift en rijd mee naar de Wittelterbrug, waar ik me met hond en al uit de auto laat zetten. Het plan: naar huis lopen over het Drenthepad. Nou lijkt dat een klein stukje, maar uitgerekend hier maakt het Drenthepad een grote slinger. In tegenstelling tot de geplande 12 kilometer, is het al snel een kilometer of 20 om thuis te komen. Ik had het kunnen weten, maar natuurlijk heb ik niet goed in het routeboekje gekeken en niet bedacht dat ik in tegengestelde richting loop. Kortom het is een flinke tippel. Maar niet getreurd, het is stil en koel in het bos. Het naar huis lopen heeft iets magisch. Het idee dat je het schoons van Wittelte, Havelte, Uffelte en Rheebruggen op loopafstand hebt is toch geweldig?

 

De laatste twee etappes van het Drenthepad (15,16)

De klad kwam er niet in. De tweede keer dat ik het Drenthepad liep, gebeurde dat gedisciplineerd. In minder dan een jaar werden tweewekelijkse etappes gelopen met een min of meer vaste groep. Werd er een etappe gemist, dan werd die ingehaald. Kortom de vaart bleef erin zitten.

De voorlaatste etappe is een inhaaletappe die ik  loop met een wandelaar die nog niet zo lang geleden op mijn pad kwam. Het klikt tussen ons en we babbelen over van alles en nog wat. Voor we er erg in hebben zijn we van Elp naar Hooghalen bewogen. Een heerlijk schaduwrijke etappe, door de boswachterij Hooghalen, langs het herinneringscentrum Westerbork. Het is er druk en ook al zijn we er al vaak geweest er is daar altijd wel iets dat je aangrijpt. Het terrein verlaat ik steeds weer met de overtuiging dat vrijheid en democratie groot goed zijn!

Zo rustig als deze etappe, zo luidruchtig verloopt de laatste etappe van het Drenthepad. Met een redelijk voltallige club beginnen we aan de slotkilometers van de 324 kilometerlange tocht. Dit keer heeft de groep zich gestoken in geruite lange kousen en een hoed op het hoofd gezet, de zogenaamde “Krasterlook”. De look van mijn mede-organisator en wandelvriend. De tocht gaat van Hooghalen naar Beilen over de kleurende heide van het Hijkerveld.
Onderweg sluiten we met elkaar af. We houden een picknick, er wordt gezongen, een wedstrijd gehouden en er worden prijzen uitgereikt. Een medewandelaar heeft een medaille voor de deelnemers gemaakt. Die bungelt vanaf vandaag gezellig aan mijn rugzak.

Drenthepad pfff …. (14)

Ik krijg de ene voet vandaag niet voor de andere. Ik weet ook niet waar het aan ligt. ’t Is gewoon warm, deze zaterdag, een beetje benauwd. We lopen van Bruntinge naar Elp. Tussen Bruntinge en Westerbork ligt het Scharreveld. Het pad eindigt in een afgeplagd stuk hei en we weten niet waar we heen moeten. Na wat dwalen vinden we de uitgang en zijn we terug op de route.
In Westerbork is koffie bij goede bekenden. Niet gepland, maar wel goed getimed, is onze inbreuk op de vrije zaterdag van deze mensen. Er wordt zelfs een Groninger koek tevoorschijn getoverd.

Het bevalt prima in de tuin, maar we hebben nog wel een aardig stuk te gaan. We doorkruisen Westerbork en gaan richting Orvelte. We missen een aanwijzing, maar komen al struinend weer op de route terecht. Bij Warmolts is er ijs en koel drinken op het terras. Het is nog 7 kilometer naar Elp. Zware, warme kilometers brengen ons bij de Strohoed. We eindigen, alweer op een terras. Ach ja en dan is het leed heel snel geleden.

In de zuid-oosthoek van Drenthe (13)

Ik liep zomaar een etappe achter met het Drenthepad. Voordat er van Gees naar Bruntinge kan worden gelopen, wil ik eerst van Emmen naar Gees. Ik loop niet alleen. Er zijn er meer die deze etappe hebben gemist. En zo gaan we onder een dik wolkendek op pad in de richting van Oosterhesselen.
In Diphoorn vinden we een mooi bankje voor een koffiestop. Uit de tas van Heijo komt niet alleen koffie maar zelfs appeltaart. Vraag me niet hoe de man het voor elkaar krijgt, maar het kan.

Langzaamaan begint het wat te druppelen. Tegen de tijd dat we bij Havezathe de Klencke zijn, komt de regen met bakken uit de lucht. De lunchpauze hebben we onder een afdakje in het bos. Dat heeft wel wat.

De route van Emmen naar Gees gaat grotendeels over verharde wegen. Soms is er een pad door een stukje bos of door een houtwal. Oosterhesselen is al van veraf herkenbaar aan zijn beeldbepalende kerktoren. Het verderopgelegen Gees is een mooi dorp met veel oude boerderijen en  met een hele fijne ijssalon. Ik krijg vandaag niet alleen appeltaart, maar ook nog eens een lekker ijsje. En zie ….. de zon gaat weer schijnen.

Het gezelschap is aanzienlijk groter tijdens de etappe van Gees naar Bruntinge. De pas wordt er direct stevig in gezet. Horeca is er vandaag niet onderweg. Dat hoeft ook niet want niets is fijner dan lekker in de vrije natuur je brood opeten en koffie drinken.
De route Gees – Bruntinge, is afwisselend. We gaan over verharde en onverharde paden, door bos en langs bosranden en over het Mantingerzand. Een zandverstuiving met erg oude jeneverbessen. Kortom, we schrijven wederom een mooie Drentse wandeldag bij.

Drenthepad en een taart voor moederdag (12)

Wat je al niet aan de weet komt als je het Drenthepad loopt. Bijvoorbeeld dat er in Valthe een goede bakker zit, die beroemde appeltaart verkoopt. Chris koopt er een taartje, in de vorm van een hart, voor Moederdag. Hij haalt het later met de auto op.

Vanmorgen zijn we vertrokken van de parkeerplaats bij Odoorn. Het dorp zelf zien we niet. We lopen er met een boogje omheen. De route gaat door het Valtherbos. Bij het onderduikershol is het druk. Een boer liet hier, tijdens de Tweede Wereldoorlog, een Joodse familie onderduiken. De familie werd door de Duitsers nooit gevonden, de boer werd geëxecuteerd. Het Valtherbos gaat over in de Emmerdennen. Voor je het weet loop je Emmen binnen. Er is koffie op een terras en er is zon op ons gezicht.
Naar de parkeerplaats aan de Ermerweg is het nog zeker een uur lopen. We passeren Westenesch, het Oranjekanaal en komen in het Noordbargerbos. Dat heeft Emmen toch maar mooi voor elkaar, al die groene longen rond haar stad.

Nedersaksen op het Drenthepad (11)

De vorige etappe van het Drenthepad waren we geëindigd bij het Hunebedcentrum in Borger en daar beginnen we vandaag. Het is er uitgestorven, de deuren nog stijf dicht. Geen koffie dus. Het miezert een beetje, maar veel stelt het niet voor. We verlaten Borger en gaan richting Het Buinerveld, waarin een aantal gletscherkuilen schuilgaat. Overblijfselen van de één na laatste ijstijd, waarin deze kuilen waarschijnlijk nog lang gevuld bleven met ijs.
Al snel gaat het gesprek over het Nedersaksisch. Het grootste deel van het gezelschap bestaat uit Groningers en Drenthen. De een is meer met het Nedersaksisch opgegroeid dan de ander. Voor velen was het geen taal waar je trots op was maar waartoe je veroordeeld was. Iedereen kon aan je horen waar je vandaan kwam en velen schaamden zich daarvoor. Als je echt iets wilde voorstellen, dan sprak je Nederlands en geen Nedersaksisch. Wat jammer en wie heeft dat eigenlijk bedacht? Taal is cultuur en cultuur moet je koesteren. Ik verzoek dan ook een ieder in mijn nabijheid zoveel mogelijk Nedersaksisch te praten. Als ik het niet begrijp, vraag ik wel om een vertaling.

Door het bos gaan we naar Exloo. Bij de bakker is er koffie en gebak natuurlijk. En passant ontfutsel ik de bediening nog het adres van de leverancier van de picknickbanken. Zo’n bank zie ik wel bij ons voor de deur staan.
Even voorbij Exloo lopen we het Molenveld op. Sporen van de bosbrand van twee jaar geleden zijn er nauwelijks meer. Fantastisch hoe de natuur zich voortdurend herstelt. De natuur laat zich minder snel iets afnemen dan wij mensen. Nedersaksen neem er een voorbeeld aan.

Reuring op het Drenthepad (10)

Het altijd zo rustige Drenthe werd afgelopen zaterdag opgeschrikt door een aantal nogal luidruchtige wandelaars. Het zal de invloed van het voorjaar geweest zijn.

Camping De Hondsrug in Eext is op onze komst voorbereid. Zelfs nadat we vorige keer het gehele meubilair hebben herschikt, zijn we nog steeds welkom. We kunnen lekker buiten zitten. Dat zal de uitbater deugd hebben gedaan. Het scheelt een hoop herrie binnen, waar de plaatselijke fanfare oefent naast de toiletten.  Dat is trouwens een geheel nieuwe ervaring tijdens toiletbezoek.

De route die we vandaag lopen gaat van Camping de Hondsrug naar het Hunebedcentrum in Borger. ’t Is heerlijk weer en zo veel groener dan twee weken geleden. Dat is zomaar gebeurd, zonder dat we er erg in hadden. De techniek mag voor niks staan, de natuur kan er ook wat van!
Grafheuvels, hunebedden en heide. Gieten, Gasselte, Bronneger, Borger. Het typisch Drentse landschap van de Hondsrug. Hoe vaak je er ook komt, het blijft er altijd mooi. Met mijn carrière als kei wordt het ook niks, mijn kop is te groot!

Non clamor sed amor sonat in aure Dei (Drenthepad, 9)

In de kerk van Anloo speelt hij speciaal voor ons op het orgel.  Hij trekt zich niets aan van de spreuk op de muur: non clamor sed amor sonat in aure Dei (Niet het geschreeuw, maar de liefde klinkt in het oor van God). De bevlogen organist brengt niet alleen Bach ten gehore op het grote orgel, maar ook iets luchtigs op het bijzondere kabinetorgel, waarvan er nog maar een paar in Nederland zijn. Als je alle laden en deuren dichtdoet, is het precies een uit de krachten gegroeid kabinet.

Die ochtend zijn we vertrokken uit Midlaren. Via Zuidlaren bereiken we het gebied van de Drentse Aa.  Het Drenthepad laat de stroom links liggen en kiest voor het tracé door het Kniphorstbosch. Dit is het walhalla voor de wandelaar die zoekt naar grafheuvels en hunebedden. Net als we bij het hunebed een kleine stop houden, arriveert de boswachter met een groep geïnteresseerden. We luisteren mee naar wat hij te vertellen heeft. Het hunebed heeft een wachter. Ik heb er nog nooit van gehoord. Een wachter is een steen bij de ingang, waarin je een gezicht kunt herkennen. En nou je het zegt ……….. nou ja, met wat fantasie ……..

In Anloo komen we langs de Magnuskerk en waarom voorbij lopen als de deur open staat? Na het orgelconcert gaan we het bos weer in. We lopen over landgoed Terborgh en komen bij de camping waar we onze auto’s hebben geparkeerd. Vandaag is het seizoen begonnen en wij zijn een van de eerste gasten.

Drenthepad (8) Paterswolde – Zuidlaardermeer

Voorjaar in de lucht. Langzamerhand lopen we de grijze wolken uit en de zonneschijn in. Alhoewel vandaag winnen de wolken nog.

Bij de sportschool in Paterswolde is het vandaag al weer te druk om me te laten voorlichten over verjongingskuren. Het zij zo. Het wandelen heeft vast hetzelfde effect en is waarschijnlijk goedkoper. We gaan op pad over de mooie landgoederen van Noord-Drenthe, De Braak en Vosbergen.  Na het oversteken van de A28 volgt een koffiestop. Net nu we het in de achterhoede uitgebreid hebben gehad over onze onhandige eetgewoonten: nooit een handje chips, maar een hele zak of nooit een enkel Engels dropje, maar eten tot je er misselijk van wordt. Zijn we dit keer sterk genoeg om weerstand te bieden aan appeltaart met slagroom bijvoorbeeld?

We lopen verder. In de verte blinkt het water van het Zuidlaardermeer. Wij doen eerst een rondje aan de andere kant van de doorgaande weg. Daar ligt het Noordlaarderbos en misschien wel het mooiste hunebed. Een aantal mensen heeft dan zo’n moordend tempo dat het hunebed slechts door een handjevol wordt bekeken.

Over zandpaden bereiken we Midlaren en even verderop lopen we langs het Zuidlaardermeer. Het ligt erbij als een spiegel en maakt zich op voor een luie lange zomer met bootjes en zwemmers. Laat maar komen, ik ben er klaar voor.

Drenthepad (7) Roden – Paterswolde

De sportschool van Paterswolde heeft allure. Je kunt er niet alleen sporten, maar ook je ingevallen wangen laten bijvullen en zoals wij doen, de auto parkeren en koffie drinken. De sportschool ligt namelijk pal aan het Drenthepad.
Met de auto rijden we, na de koffie, naar Roden waar we beginnen aan de afstand  van 22 kilometer. We maken kennis met een heel ander soort Drenthe, dan we tot nu toe van het Drenthepad gewend zijn.
Dit zijn de Drents-Groningse wolden, het moerasgebied tussen de Groninger klei en het Drentse zand. Lange, rechte stukken in een open landschap. We schampen Groningen in Leek, koffie is er in Roderwolde bij het Rode Hert. De dames doen voor ons speciaal de deur open.
Bij Schelfhorst komen we weer in een meer beschutte omgeving. We draaien landgoed De Braak op. In deze omgeving zijn veel rijke Groningers neergestreken, vandaar de vele landgoederen. En dan ineens staan we naast de sportschool, waar nu alleen nog onze auto’s staan. Op zaterdagmiddag wordt er niet gesport in Paterswolde en worden geen rimpels verwijderd. Een andere keer dan maar.

Drenthepad (6) Norg – Roden

’t Is al weer een week geleden dat ik met de Drenthepadgroep op pad ging. Norg – Roden, geen ijs, geen gladheid. Wat kan er misgaan? Dit keer zorgen de navigatiesystemen voor oponthoud. Niet iedere Tom kan de afgesproken plek vinden.  Iemand botst van de weeromstuit tegen een paaltje. Deuk! Hoe een goedkope hobby toch een kostenpost kan worden!
Als uiteindelijk de auto’s in Norg geparkeerd staan en we bij Hotel Karsten de koffie op hebben, gaan we op pad. Het is 15 graden warmer dan twee weken geleden.
Via de Langeloërduinen gaan we  richting Lieversche Diep. Dat is een mooi stukje Drenthe daar. Ach ja waar is Drenthe niet mooi eigenlijk? Als je het Drenthepad loopt denk je dat Drenthe één oase is van bos en boerenland.
Na Roderesch komt Roden snel in zicht. Over drijfnatte schouwpaden bereiken we Havezate Mensinge. 600 jaar geleden was het landgoed er al.
Cuisinerie Mensinge is goed voor een prettige pauze, prima cappuccino en goddelijk lekkere taartjes.
Nog een klein stukje lopen is het naar de plek waar we de wandeling eindigen.

Als ik thuis kom en het Dagblad van het Noorden opensla, zie ik dat zij vandaag een wandeling hebben geplaatst in de omgeving van Mensinge en ook “De Telegraaf” liep van Norg naar Roden. Klik maar eens hier.

Drenthepad Ravenswoud – Norg (5)

Het is vreselijk koud op zaterdagmorgen. Ik voel de slijmvliezen in mijn neus bevriezen. En mijn stem kraakt, omdat stembanden volgens mij ook niet zo goed tegen extreme koude kunnen. Als ik wegrijd van huis is het min 17,5 klein nulletje C.
De auto start in één keer, maar de handrem zit vastgevroren. Gelukkig heb ik daar  mijn voorzorgsmaatregelen voor getroffen. De zon komt op in een witte wereld, het ziet er wonderbaarlijk mooi uit.

Het is blauwbekken op de parkeerplaats in Norg. In deze kou te staan wachten, lijkt me niet  gezond. Mijn voeten beginnen bevriezingsverschijnselen te vertonen. En van de 16 wandelaars zie ik er maar een paar. Mensen hebben hun mail niet goed gelezen. Vandaag kan ik daar niet zo goed tegen. Als ik de club compleet lijk te hebben, moeten we naar de startplaats in Ravenswoud. Over besneeuwde wegen, langs het prachtige Fochteloërveen. Ik heb deze weg de laatste tijd een aantal keer onder verschillende weersomstandigheden gereden. Het is een wonder dat je daar gewoon kunt rijden.
Als iedereen er is gaan we snel van start. Het is prachtig weer en tijdens het lopen niet koud. De kou merk je pas als je een tijdje stilstaat.
We gaan over het Fochteloërveen naar Veenhuizen. Na de koffiestop in Bitter en Zoet, lopen we verder via de Tempelstukken naar Westervelde. Westervelde ligt op steenworp afstand van Norg. Bij hotel Karsten eindigt de winterse wandeldag.
Ik breng nog even de chauffeurs terug naar het beginpunt van de wandeling. En dan behoort dit deel van het Drenthepad tot het verleden. Volgende keer gaan we noordwaarts naar Roden.

Zoek het Drenthepad (4)

Ik zal binnenkort nog eens over  het Aekingerzand lopen om te zien hoe het Drenthepad daar nou eigenlijk overheen gaat. Want je raadt het al. Ik was het spoor weer eens bijster en 14 anderen met mij.  Ik had me nog zo voorgenomen om goed op te letten dit keer, zeker omdat mijn mede-organisator er niet bij was vandaag. Netjes de route meelezen in het boekje en op de markering letten. Dat meelezen kwam er al snel niet meer van. Een goed gesprek voeren en meelezen past niet bij elkaar. En als die gesprekken dan ook nog eens over wezenlijke onderwerpen gaan dan wordt al het andere onbelangrijk. Gelukkig is er op zo’n moment wel iemand met een GPS die uitkomst biedt. Het komt altijd weer goed.
Het Drenthepad dus. Vandaag van de Bosweg in Diever naar de parkeerplaats bij de uitzichttoren in Ravenswoud. Grotendeels door het Drents-Friese Woud met aan het eind een lang recht stuk van Appelscha naar het Fochteloërveen. Net voor we het veen opgaan, houden we het voor gezien dit jaar. Volgend jaar pakken we het Drenthepad weer op. Als de dagen lengen en het voorjaar in zicht komt.

Goed gemutst op Drenthepad (3)

Het is zo lang mooi en droog weer geweest. Je zou er van in de war raken, vergeten dat het december is. Vandaag begon de dag als vanouds met regen. Gewoon Nederlands herfstweer.
In het Hunehuis, waar we vandaag de etappe van het Drenthepad beginnen, worden regenbroeken en poncho’s aangetrokken. De ene broek nog duurder, meer  ademend of handiger dan de ander, de ene poncho nog pikanter (met string) dan de ander. Het blijft een wonderlijke hobby, dat wandelen.

De bui wachten we niet af, goed gekleed en nog beter gemutst vertrekken we over de heide naar de andere kant van de Havelterberg. De Havelterberg is een stuwwalcomplex dat is ontstaan tijdens de voorlaatste ijstijd. Veel bos en heide vandaag. Het groengebied tussen Wittelte en Diever vormt de traverse tussen enerzijds de Havelterberg en anderzijds het Drents-Friese Woud. Een authentiek stukje Drents platteland met koeien.
In Diever is er koffie met een herfstbol. Werden er eerder vandaag nog calorieën afgelopen, dan zijn ze er nu dubbel weer aan gegeten. Na de koffie lopen we nog een uurtje door en staan dan zomaar weer bij de auto’s. Regen hebben we dan al een paar uur niet meer gezien. Wie dacht dat het de hele dag regende, heeft het mis.
(met dank aan Martin voor de foto’s)

Drenthepadzoekers en Drenthepadvinders (2)

Het schiet lekker op als je twee etappes per maand van een lange-afstands wandeling loopt. Na vandaag hebben we er al weer 40 kilometer opzitten. Ook deze zaterdag zijn de weergoden ons welgezind. En al is het terrein mij bekend, zo’n dag als vandaag is toch een cadeautje.
Als we nog maar net onderweg zijn moet de eerste goede daad al worden verricht.  Midden op de weg ligt een portemonnee, met rijbewijs en pasjes. Die wordt en passant naar de rechtmatige eigenaar teruggebracht. Wandelaars zijn eigenlijk ook gewoon een soort padvinders, die graag een goeie daad verrichten.  We lopen de Ruiner es op. Er staat nog van alles in bloei. Dat lijkt me bijzonder voor november.

In  theehuis Anserdennen staat de koffie klaar. We nemen het er van. Wie weet wanneer de volgende horecastop is?
We laten het Dwingelderveld en de Anserdennen achter ons en lopen via de Anser hooilanden en Landgoed Rheebruggen naar het volgende grote natuurgebied, De Havelterberg. Hiervoor moet je wel eerst de Oude Vaart en de Drentse Hoofdvaart oversteken. Het wemelt hier van de oude bekenden. De ene zag ik vanmorgen   tijdens het ontbijt en de andere kom ik ieder jaar rond eind november tegen. En ook al verwacht je het andersom. De eerste was te paard, de tweede met de auto. 

Vanuit Uffelte stap je zo de natuur weer in. We zijn daarvan zo onder de indruk, dat we een aanwijzing missen en verkeerd terecht komen. Uiteindelijk komen we toch op plaats van bestemming, het parkeerterrein waar we vanmorgen onze auto’s hebben neergezet. Tja padvinders, hè.
Bij het gastvrije “Hunebed” in Havelte sluiten we de wandeldag af.