Het is voltooid

Op 1 augustus 2007 begon ik met Het Bewijs aan het Noord Holland pad. Op de laatste dag van januari 2009, lopen we de laatste etappe van deze 200 kilometerlange wandeling.

Het zal een bijzondere dag worden. Mijn trein rijdt keurig op tijd het station van Hilversum binnen. Het Bewijs arriveert met een kwartier vertraging. De aansluitende bus is dan al weg. Genoeg tijd voor een kop koffie, zou je denken. De zoektocht naar een kop koffie eindigt in een café, waar we al snel door hebben dat als we hier blijven wachten we waarschijnlijk de volgende bus en die daarna ook zullen missen.

Terug op het station gaan we maar vast in de bus zitten. Een vrolijke chauffeur biedt ons de reis naar ’s Graveland kosteloos aan. Waarom is ons niet helemaal duidelijk. We houden het maar op de verjaardag van de koningin. In de bus blijkt dat we eigenlijk hebben gewacht op de verkeerde bus. Deze komt weliswaar in ’s Graveland, maar niet op de plek waar we vorige keer zijn uitgestapt. Er komt dus een kilometertje wandelen bij.

Na een kop koffie bij “Bollie Blooper” gaan we dan eindelijk van start. We lopen vandaag van ’s Graveland naar Huizen. Eerst door het Spanderswoud, over de natuurbrug Zanderij Crailoo van het Goois Natuurreservaat. Dit is een 800 meter lange en op de smalste delen 50 meter brede verbinding voor dieren, wandelaars en fietsers. Dan volgt de Bussumerheide, de Blaricummer- en de Tafelbergheide. Tenslotte dalen we af naar Huizen. Bij de haven aan het IJsselmeer zit onze wandeling er dan echt op. Na een borrel, stappen we op de bus naar Hilversum. De goeie bus dit keer. Wat kun je anders dan zo’n Gooische dag  afsluiten met een wilddiner? Bij Puur Smaeck weten ze wel raad met dit idee. Het eten en de plek zijn prima. Een plek om terug te keren.

En nu, zul je je afvragen? Eindigt hier het Noord-Hollands wandel- avontuur?
Nee, zo gemakkelijk komt Noord-Holland niet van ons af. Vanaf volgende maand gaan we verder met het Zuiderzeepad en we beginnen, hoe kan het ook anders, in Noord-Holland. Wordt vervolgd!

Toevalligheden

De al vele malen uitgestelde etappe die Jos en ik zouden lopen van het Noordhollandpad werd het ook vandaag niet. Tja, de NS. Hoe kan het ook anders. Juist vandaag zijn er werkzaamheden ter hoogte van Abcoude en daar willen wij nou precies naartoe. Gelukkig hebben de bedenkers van het Noordhollandpad, nog twee etappes toegevoegd in de kop van Noord Holland, waar de trein wel rijdt. De rest van de aanrijdroute, doe ik dan maar gewoon per auto.

En dus beginnen we dit keer in Den Helder. We lopen naar Julianadorp. Deze korte etappe van 15 kilometer gaat door het stads-, forten- en duintjes landschap van de marinestad. Hier lopen we over de 19e-eeuwse liniedijk in de Stelling van Den Helder, waar zwervers en hangjongeren hun plek hebben gevonden.
Net als we toe zijn aan een boterhammetje valt ons oog op een stukje duin met opvallende kunstwerken. Het lijkt ons een goede plek om te lunchen. Zeker omdat er twee stoeltjes uitnodigend op ons staan te wachten. We zitten goed en wel, als er een mevrouw op ons af komt die vraagt of wij hier zijn voor de rondleiding. Wij weten van geen rondleiding en het staat ook niet op ons programma. Als ook een tweede mevrouw ons vraagt voor de rondleiding, besluiten we het toch maar te doen. Zo jammer dat ze anders helemaal niemand zou hebben om rond te leiden.

Spijt krijgen we niet. We dwalen door het totaalkunstwerk “De Nollen” van Ruud van de Wint. In het duindlandschap vind je sculpturen en bouwsels. Ze steken prachtig af tegen de strakblauwe hemel. Echt heel bijzonder. Mijn oog valt op een maquette van een klein torentje. Ik ken dat torentje! Even nadenken …….. ik weet het! Ik zie het wanneer ik naar mijn werk ga. Het staat in Veenhuizen. Van de Wint heeft sowieso veel kunstwerken voor de publieke ruimte in Drenthe gemaakt. In Assen en ook bij Ruinerwold staan opvallende kunstwerken van zijn hand. Ruud van de Wint is in 2006 overleden. In zijn geest wordt het terrein beheerd door een stichting.

Dat de wandeling verder wat in het niet valt, nemen we op de koop toe.

Wie het met eigen ogen wil zien:
www.projectdenollen.nl

Ouderkerk aan de Amstel – Abcoude

Wegens drukte alom ben ik er nog niet eerder aan toegekomen verslag te doen van, de vorige week met mijn zwager gelopen etappe van het Noordhollandpad. Op papier een stuk van 24 kilometer, maar in de praktijk minstens 30. Dat komt doordat we de vorige etappe niet helemaal hebben uitgelopen, door een ommetje in een natuurgebied en door een misser onderweg. Het is een bloedhete dag, opschieten doet het dus sowieso niet. Daarnaast raken we regelmatig aan de praat met mensen die we tegenkomen onderweg. De mensen zijn trots op het groen in hun woonomgeving en genieten ervan met volle teugen. Wat ze bedoelen met “rustig wonen”, snap ik niet helemaal. Ook hier vliegen regelmatig vliegtuigen over, waardoor je elkaar even helemaal niet kunt verstaan. Gelukkig heeft men het landschap wel kunnen redden van de golfbaanterreur.

We lopen door de Bovenkerkerpolder bij Amstelveen, nemen een onverhard pad en lopen door het weiland naar Nes aan de Amstel. De ijsthee is een genot hier op het terras. We vullen de waterflessen en nemen het pontje naar de overkant van de Amstel. We volgen de bochtige Waver. Op de Waverdijk lopend kijken we over een weidse polder, De Ronde Hoep. Het is een een oude ongeveer twee meter diepe veenpolder waar het middeleeuwse landschap nog intact is. Dan raken we verzeild in een deel van de etappe waar geen eind aan lijkt te komen. Het is wel een erg mooi stuk, door natuurreservaat Botshol, langs de Vinkeveense plassen en langs de rivier de Winkel. Het laatste stuk langs de A2 is een beetje een domper, zeker omdat we de ene voet bijna niet meer voor de andere kunnen krijgen. Abcoude doorkruisen we, op zoek naar het station. Een volgende keer maken we hier de foto’s wel. We willen nu alleen nog maar zitten ……

 

Een omtrekkende beweging

Hoe je het ook wendt of keert, je zult Amsterdam tijdens het Noordhollandpad tegenkomen. Logisch lijkt me. Want wat is Noord-Holland zonder Amsterdam? Vandaag maken we een omtrekkende beweging om onze hoofdstad. Per tram en bus reizen we naar Halfweg. Bij de suikerfabriek begint de etappe. We gaan op zoek naar de beloofde "groene longen" in de etappebeschrijving. We passeren de stadsdelen Osdorp & Slotervaart en danken God voor het platteland, waar we zelf wonen. Want ook al heeft men het geprobeerd, het blijft toch een soort nepgroen. In Sloten lopen we langs de wonderlijke wereld van woonboten naar de Nieuwe Meer, waar we het voetveer naar het Amsterdamse bos nemen. Op de Bosbaan zijn roeiwedstrijden aan de gang tussen studentenverenigingen. Ik zie zo dat dit een wereld apart is, waarin wij met onze grote wandelschoenen nogal dissoneren. Goeie reden om nog even te blijven kijken.

Na het Amsterdamse bos, volgt een naargeestig stuk aangelegde natuur. Het is er te donker, het stinkt er en er staan deprimerende kantoorgebouwen. Gelukkig is het laatste stuk naar Ouderkerk aan de Amstel wel de moeite waard. Eerst gaan we dwars door de weilanden en vervolgens sjouwen we een stuk langs de Amstel, met prachtige optrekjes.
Bij Ouderkerk nemen we de bus en vervolgens de tram naar Amsterdam CS. De stad is oranje gekleurd en maakt zich op voor de voetbalwedstrijd van vanavond. Opnieuw danken wij God voor het platteland. Op het centraal station neem ik afscheid van Jos en trek ik een sprintje naar een trein die niet rijdt. Via vele stations en ingewikkelde overstapacties kom ik anderhalf uur later thuis dan gepland. En dank ik voor de laatste keer vandaag God voor het platteland. "Met boerenbedrog of boerenverstand, Goddank voor het platteland".

Van Krommenie naar Halfweg

Aan Krommenie bewaarden Jos en ik geen geweldige herinneringen. Vorige keer was het stuk door de stad naar het station, echt de druppel die de vermoeidheidsemmer deed overlopen. En dat wilden we vandaag niet. We wilden een frisse start. We begonnen deze etappe dan ook met een korte rit per bus, naar het punt waar we vorige keer waren geëindigd. Dat scheelde ons zo maar twee kilometer naargeestigheid.
De etappe van het Noordhollandpad van vandaag stond in het teken van dijken. Middeleeuwse-, hoge-, lage- en zeedijken. Ik wist niet van het bestaan van zoveel soorten en maten. Ondanks de vliegtuigen en de oprukkende steden, was dit toch een rustiger en landelijker stuk  Noordhollandpad dan het vorige.

We lopen langs onderdelen van de Stelling van Amsterdam. De verdedigende kracht van deze Stelling, die aangelegd werd tussen 1880 en 1920, was gebaseerd op het onder water zetten (inunderen) van grote stukken land om de vijand op afstand te houden. Via een ingenieus systeem van sluizen en dammen kon een gebied buiten de cirkel, die begrensd werd door de lijn Edam -Purmerend – Knollendam – Uitgeest – Beverwijk – Spaarndam – Hoofddorp – Westeinderplassen – Uithoorn – Abcoude – Weesp, binnen twee dagen onder water worden gezet. Het is er gelukkig nooit van gekomen.

Bij het Noordzeekanaal in Buitenhuizen nemen we de pont naar Spaarnwoude. Hier trekken we door de polderbossen. Het laatste stuk naar Halfweg voert langs verruigde veenweiden en verlande dijkdoorbraken.
In Halfweg nemen we de eerste de beste bus naar Amsterdam. Met nog een overstap in een voor ons onbekend stadsdeel komen we dan bij het Centraal Station, waar onze wegen zich scheiden.

Van het platteland naar de stad

Nou dat is wel even wennen. Tot op heden ging het Noordhollandpad steeds over uitgestorven dijken en langs rustieke dorpen. We hebben het ingecalculeerd dat het een keer over zal zijn met de landelijke rust. Dat was dus gister het geval, toen wij de etappe Driehuizen – Krommenie liepen.
We beginnen onze tocht nog betrekkelijk rustig. We doorkruisen een laatste stukje van de Schermer. Eigenlijk “gaat het mis”, als wij met het pontje over het Noordhollandschkanaal, Akersloot bereiken. Voor € 0,45 zet de schipper je naar de overkant, maar dan moet je rechts voorsorteren en links op de boot plaatsnemen. En als je dat anders wilt, dan eindig je hoogstwaarschijnlijk in het Noordhollandschkanaal.

De wandelroute voert langs het Alkmaarder- & Uitgeestermeer. Helaas hebben we ook weer te maken met het broedseizoen, zodat het enige onverharde stukje route, ons door de neus wordt geboord. Voordat we Krommenie bereiken, aanschouwen wij Fort Krommeniedijk, onderdeel van de Stelling van Amsterdam. Het bouwwerk staat op de Unesco werelderfgoedlijst. Op het bord staat dat het in het rijtje past van de Borobodur en de piramiden van Egypte. Ik vraag me dan alleen wel af, waarom er zo’n ongastvrij hek omheen staat en er verder geen enkele activiteit door ons wordt waargenomen. Zonde om zo’n cultureel hoogstandje niet te exploiteren.
Het laatste stuk naar Krommenie, is eigenlijk net iets te veel van het goede. Het is warm en het kan ons niet echt bekoren.
Kortom: het is even wennen, maar er blijft nog genoeg moois over om van te genieten.
Vandaag ook weer veel molens en niet te vergeten een natuur die uit haar voegen springt. Alles groen en overal jong leven; ganzen, eenden en hele wilde karpers. En dan is het toch al snel goed. Een dag buiten, in de lente.

 

Wind, water en weidevogels

Het is al weer een tijdje geleden dat we het Noordhollandpad liepen. De zwager ging gebukt onder een vervelende blessure. Net toen ik me echt zorgen begon te maken of het er ooit nog wel van zou komen, konden we gelukkig een etappe bijschrijven vandaag.
Schoonzus brengt ons naar Obdam, nadat we eerst mijn auto in Driehuizen hebben neergezet. Het klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Na een half uur, met een middeleeuwse wegenkaart om een tuincentrum in Alkmaar te hebben gecirkeld, vinden we de weg naar Driehuizen. Om precies 12.00 uur zetten we de pas erin.
Een prachtige etappe. Alsof er iets te kiezen valt, roepen we regelmatig: “daar zou ik wel willen wonen!”Om na tien minuten tot de conclusie te komen dat de plek die we dan passeren nog mooier is. Noord-Hollandse huisjes aan het water, een molen met een huis erbij, huisjes omzoomd met watertjes, een stekje met een eigen eilandje. Wat een prachtige plekjes daar in de Schermer!

Via Ursem komen we in Schermerhorn. In het plaatselijke café drinken we koffie en proberen er achter te komen, wat in vredesnaam wordt gedaan tijdens de competitie “Kezen”. De praatgrage mevrouw van het café heeft de avond ervoor 40 mensen gehad, die meededen aan de competitie. Wij vangen het gesprek terloops op en durven er niet naar te vragen. Zelfs Google brengt me niet verder. Het zal wel altijd een mysterie blijven.
Na Schermerhorn lopen we de broedseizoenvariant van de etappe, die door Groot Schermer voert. Het is trouwens niet zo, dat we daardoor niks van het broedseizoen merken. De weilanden wemelen van de kieviten, scholeksters, grutto’s en verschillende soorten eenden.
Net als we denken het eindpunt te hebben bereikt, blijkt dat we in Noordeinde zijn en niet in Driehuizen. Na een mooi pad door de weilanden en over riskante bruggetjes, lopen we dan uiteindelijk toch tegen het plaatselijke café van Driehuizen aan. Hier sluiten we af met een biertje. Het is dan al half 7 en de zomertijd moet nog ingaan. Het zal de straffe wind geweest zijn en onze fotografeerafwijking, dat we er betrekkelijk lang over hebben gedaan.

 

Boerenkool, sluitkool, bloembollen en molens

Het is weer tijd voor een etappe Noordhollandpad met Jos. Voor ons ligt een mooie herfstdag. Dit keer zal de paraplu in de rugzak kunnen blijven. Kris zet ons af bij Lutjewinkel en daar schieten we direct de dijk op. Een van de weinig onverharde stukken blijkt later, want deze etappe loopt voor een groot deel over asfalt. Ook vandaag is er weer genoeg te zien en te beleven. Het is kolencampagne. Rode kolen, witte kolen, boerenkolen. Het is tijd om te oogsten. De volle kolen worden op brute wijze uit de grond gerukt. Wat overblijft is een stinkend slagveld. Ook de bollen moeten weer de grond in en in Noordholland betekent dat nogal wat. Nooit geweten dat bollen, in het digitale tijdperk, nog altijd worden geplant door mensenhanden. Er is waarschijnlijk geen machine, die het voor elkaar krijgt dat het puntje van de bol omhoog wijst. Dus achter

een, langzaam rijdende, trekker hangt een platte kar, waarop drie mensen op hun buik liggen en de bolletjes in de grond stoppen. Daarachter loopt een man met een hark die de voren dichtmaakt. Wij zijn met stomheid geslagen. Sommige dingen lijken nooit te veranderen en dat is een geruststellende gedachte. De tocht voert naar Nieuwe Niedorp, Verlaat en naar Oude Niedorp. We missen daar een aanwijzing, maar dat is een geluk bij een ongeluk. Oude Niedorp is een prachtig dorp, met mooie boerderijen en statige huizen en niet te vergeten een ruïnekerk, met indrukwekkend kerkhof. Ik had het voor geen goud willen missen.
De weg voert langs molens, door een weiland met koeien naar Obdam. Al het leed van de wereld lijkt minder zwaar in de ruimte en puurheid van het Noordhollands landschap in de herfst.

Kom, we gaan naar Lutjewinkel

Iedereen is weer aan het werk en ik heb ik nog een weekje vakantie. De toeristen zijn verdwenen, maar het weer doet soms nog aan de zomer denken. Nou gister dan toevallig niet. De herfst is in aantocht, of je dat nu wilt of niet. Toch heeft ook dat zo zijn bekoringen. Het ene moment loop je in de zon, het volgende moment schuil je voor een plensbui. Met Jos loop ik het tweede deel van het Noordhollandpad. De auto parkeer ik bij het Amstelmeer, waar we vorige keer zijn geëindigd. Daar gaan we; over dijken, langs schapen, met uitzicht op bootjes, leuke dijkhuisjes om uiteindelijk Kolhorn binnen te gaan. Wat verheugden wij ons op een lekker biertje, een kopje koffie desnoods. Maar de toeristen zijn weg en dus is ook de horeca er mee opgehouden, in ieder geval op maandag. En wat er dan misschien open had kunnen zijn, was het Anker en dat was dan weer afgebrand. Desalniettemin genieten we van Kolhorn, een echt Ot en Sien dorp. Kolhorn lag tot 1844 aan de Zuiderzee en was een vissersdorp. Het dorp heeft regelmatig te kampen gehad met overstromingen. Het kost niet veel moeite om je daar iets bij voor te stellen. Omdat we nogal vroeg in Kolhorn zijn, besluiten we nog een toegift aan de wandeling te plakken. We lopen door naar Lutjewinkel. Een stuk wat je zeker nog een keer wilt doen. Prachtig. Dwars door de weilanden met uitzicht, op de kerktoren van Winkel. Bij de brug worden we opgepikt door Kris. Ook deze keer kan mijn paraplu de vuilnisbak in. Met geen mogelijkheid krijg ik hem meer in model. ’t Is een eindje rijden en het kost een paar paraplu’s, maar dan heb je ook wat.

Uitwaaien op Wieringen

Noordholland? Als er een provincie is waar ik gewoon niks van af weet, is het Noord-Holland. Zelfs over de hoofdstad moet ik nadenken. Nu er familie is neergestreken in Schagen, had ik al eens voorzichtig mijn hoofd om de hoek van de Afsluitdijk gestoken. En mijn eerste indruk was: “wat een ruimte en wat kun je hier lekker ademhalen”! Toen Jos mij vroeg of ik met hem het Noordhollandpad wilde lopen, hoefde ik dan ook niet lang na te denken. En zo vertrok ik maandagmorgen vroeg naar Noord-Holland. Boven Friesland hingen gevaarlijk donkere wolken en soms viel de regen met bakken uit de lucht. Na de koffie en uitwisseling van vakantiebelevenissen, bracht Kris ons naar Den Oever, waar we begonnen aan de eerste etappe. Eerst een rondje om Den Oever. Een haven is altijd leuk en stemt optimistisch. Veel van Den Oever zelf hebben we eigenlijk niet gezien. Dus dat blijft een mysterie.
De route is goed gemarkeerd, maar we kregen het toch voor elkaar om twee keer verkeerd te lopen. We liepen over de kruinen van dijken van het voormalig eiland Wieringen, door weilanden met schapen in allerlei variaties. Na een stop bij Café De Postboot in De Haukes, gingen we het Amstelmeer rond, kregen een buitje te doorstaan om uiteindelijk te eindigen bij de Ulkesluis, waar Kris ons weer oppikte. Onze koppen roodverbrand, de haren omhoog van de wind. Een dagje “echt Nederland” met mooie stapelwolken en een paar druppels regen. “Lang leve het licht-lucht-ruimte gevoel”.